Tja zo kwamen en gingen onze oude asielhondjes. Gelukkig allemaal tot het einde bij ons gebleven. De ene zagen wij via internet in het asiel de ander kwam via onze dierendokter bij ons voor zijn oude dag. Zo kwamen Boes en Joris de Teckel via de dierendokter
en kwam Tripie via een oproep van een zorgverlener op internet bij ons. De bejaarde man kon helaas de kosten niet meer betalen van de opvang. Zijn broer, waarvan Tripie was, lag in het verpleegtehuis. Hij mocht geen honden in het bejaardenhuis en
had voor Tripie opvang geregeld maar helaas liepen de kosten heel hoog op en kwam de vakantie eraan waardoor die kennel de plekken nodig hadden voor de vakantie honden. Trippie heeft hier nog een tijdje genoten van zijn oude dag tot aan zijn dood. Met de oude
man hebben wij tot aan zijn overlijden contact gehouden. Ben blij dat hij op deze manier nog zijn Tripie zag hij kon komen wanneer hij wilde. Toby de york en ook Boomer de kruisling kwamen uit het dierenasiel. Toby was een mishandeld hondje geweest en men
had zijn kaak gebroken en Boomer hadden ze over het hek van het dierenasiel gegooid.
Ergens tussen deze hondjes was er opeens Bowie. Bowie de minimaltezer die door een belgische dierendokter gefokt was. Hij wilde er een nestje bij. Onbegrijpelijk dat
hij met haar fokte gezien zij toch een al ingefokte schoonheidsfout had die je niet wilt doorgeven aan nieuwe pups. Hierna heeft hij haar verkocht waardoor zij in de broodfok belande. Ze kwam in een schuur met meerdere teefjes en moest
bij elke loopsheid gedekt worden. Toen ze op haar 11 twee dode pups kreeg was het einde oefening voor haar. Gelukkig was er toen een lieve vrouw, madame Janou, die begon met een asiel en haar als eerste hondje heeft opgenomen. Zij gaf Bowie ook haar naam.
Bowie verdiende zijn naam omdat hij net als David Bowie een bruin en blauw oog had.
Ook Bowie vonden wij via asiels.com. Met Janou gebeld en omdat wij toch meerdere honden hadden mochten wij langs komen om haar te bekijken. Ja bekijken maar ik wist
dat ze weer met ons mee terug zou gaan. Bowie was door haar leven niet het sociale hondje wat iedereen zich mischien wenst maar toch was ze een schat. Langzamerhand werd ze steeds vertrouwder met mij maar voor Jan bleef ze achterdochtig. Jammer genoeg is die
achterdocht haar duur te staan gekomen. Ze was al enkele jaren bij ons toen ze op een dag zonder enig erg erin te hebben uit het hekje liep terwijl Jan net naar binnen wilde. Toen hij haar riep schrok ze heel erg en ging ze er als een speer vandoor. Waarschijnlijk
was ze even weer terug in het verleden. Jammer genoeg rende ze die avond de straat op. Normaal gesproken best wel rustig s'avonds maar nu werd ze overreden door de enigste vrachtwagen die er toen langs kwam. Het enigste geluk is dat ze niet geleden heeft.
Daarna wel het hek verranderd in een dubbbele hek zodat dat nooit weer gebeurd. Bowie heeft nu een mooi plekje onder onze boom in de tuin waar constant de zon op valt. De zon die zij zoveel jaar niet mocht zien in die nare schuur.