Toen Jan nog op de landbouwschool zat had hij de wens om varkensboer te worden. Helaas door zijn allergie voor amoniak, en in zo'n grote fokstal is de concentratie amoniak erg groot, heeft hij hier van af moeten zien. Eerlijk gezegd ben ik blij dat
hij hierdoor met de koeien is verder gegaan en als bijzaak wij nu enkele varkentjes hebben.
Toen wij eens een keer een loopeend kuiken naar een fam. in Haarlem brachten zagen wij daar een hangbuikzwijntje wat bij die mensen in de tuin achter het huis
woonde maar ook gezellig in huis rondscharrelde. Ja gelukkig kan dat want een varken is een heel schoon dier die zeker niet zijn behoefde in huis doet. Eigenlijk waren wij meteen verkocht. Als wij dan ooit alles zover klaar hadden gingen wij zeker op zoek
naar een hangbuikzwijntje. Bij het weggaan heeft ze toen wel gevraagd dat als het ooit niet meer ging Betsy bij ons mocht wonen. Ja dat mocht zeker wel maar wij hadden niet verwacht dat het enkele jaren later zover was. De familie, die ook echte dierenliefhebbers
zijn, verzorgden Betsy heel erg goed en zij kwam niets tekort. Genoeg te eten maar wat ook belangrijk was erg veel liefde van haar baasjes. Betsy werd bij haar van al het eten zo dik dat het voor haar gezondheid beter was dat ze verhuisde. De liefde voor haar
Betsy maakte het dat ze de best wel moeilijke beslissing nam om haar naar ons te doen. Zo kwam Betsy dus bij ons terecht. Het is een geweldig dier erg lief en aanhankelijk. Ja het baasje had er een geweldig varken van gemaakt. Tot haar dood blijft ze hier
lekker genieten van haar oude dag. Erg moeilijk is het om de dame op een wat beter gewicht te krijgen. Mevrouw loopt bij enkele van onze ganzen en maakt natuurlijk al de restjes op. Gelukkig zie ik haar nu wel slanker worden.
Na enkele jaren werd de
wens om een kune kune te hebben erg groot. Op internet gezocht naar info over dit ras. Hier lazen wij dat een kune kune niet een klein soort varken was maar dat ze toch wel groter werden dan onze hangbuikvarken. Hadden wij ons zo verheugd om een heel klein
varken te hebben was het niet zo als ons was voor gespiegeld. Tja wat nu te doen. Toch maar rondgekeken naar een biggetje. Al snel zagen wij een advertentie waar een kune kune biggetje werd aangeboden. Snel de afspraak gemaakt en diezelfde dag nog langs gegaan.
Hier kregen wij ook de ouders te zien en ja die waren inderdaad groter dan een hangbuikzwijn. Ondanks dat was het toch geen teleurstelling en al gauw waren wij het erover eens dat wij niet zonder biggetje naar huis gingen. Wel moest het er een zijn met stamboom.
De keus was snel gemaakt en ook toen ze vroegen hoe zij ging heten riep Jan al snel de naam Maxima. Erg toepasselijk met haar oranje kuif op haar kop.
Na een tijdje in quarantaine mocht ze voor het eerst in contact komen met onze andere dieren. Dit
verliep erg goed en al gauw liep ze bij onze koeien en even later bij de honden. Zogauw het weer beter word mag ze bij Betsy gaan wonen.